Iets meer over mezelf

---

Ik ben in Leuven geboren (1977) en ben mama van twee zalige zonen. Elke ouder vindt dat misschien van zijn eigen kinderen, maar die van mij zijn het écht. Zalig dus en blijkbaar reden genoeg om het hier te vermelden. Ik hou van boeken (kopen en lezen, helaas in die volgorde), kunst ontmoeten en met mensen praten.  Ik hoor en lees graag dingen die ik nog niet wist. Ik schilder, ben actief in de kunsten en erkend bemiddelaar in familiezaken. Mijn moto zegt het helemaal zoals ik het voel, maar vooral ook doe: “Creativity is inventing, experimenting, growing, taking risks, breaking rules, making mistakes and having fun”. Mary Lou Cook.  Ik amuseer me en ben hier graag.  Sinds 2 jaar verf ik mijn haar niet meer en ben ik grijs, wat ook weer een pak minder gedoe is. 

Ik ben opgeleid als Master in de Vrije Kunsten en Culturele Studies en werk al 15 jaar als docent en onderzoeker in het hoger onderwijs. Ik behaalde in 2021 een Postgraduaat bemiddeling, specialisatie Familiale zaken en onderzoek sindsdien HOE we de Stem van kinderen en jongeren in scheiding- en ouderschapsbemiddeling kunnen maximaliseren. Ik leg hier de nadruk op in mijn eigen praktijk, maar onderzoek deze vraag ook vanuit het Expertisecentrum Resilient People (UCLL), binnen de onderzoekslijn Relationele conflicten.  In het expertisecentrum Art of Teaching verdiep ik me in actuele (onderwijs-)thema’s als creativiteit, kunsteducatie en Place based (arts-)education.

• Master Fine Arts, Sint-Lukas Brussel (1999)
• Cultural Studies, KU Leuven (2001)
• Postgraduaat Bemiddeling, Familiale zaken (2021), Erkenningsnummer : 4683,  Erkend Volgens wetsartikel 1727 § 6  
• Gecertificeerde KIES-Mediator, Nederland (2024)
• Jaaropleiding Creatieve Therapie met Zandspel, Educatieve Academie (2024)

Henri Matisse zei dat mensen die goed kijken overal bloemen zien. Ik weet niet of dat van die bloemen waar is, maar ik geloof wel dat kunst maken je uitdaagt om anders naar de wereld te kijken en schoonheid te vinden, ook (en zeker ook) in het alledaagse.  Elk schilderij is voor mij een persoonlijk verhaal; een blijvende herinnering aan een moment, een vervelende gedachte of een onbeschrijflijk gevoel. Soms gewoon verf op doek; kleur, vorm en emotie, maar dan zonder woorden. De kracht van kunst als artistieke taal ligt voor mij in geraakt worden, een inspiratie-trigger en brengt een stukje magie in het leven. Dat laatste is toch niet zo evident en erg welkom anno 2025.

Mensen kwamen in mijn keuken hun verhaal vertellen. Ik gaf ze soep, koffie of wijn en luisterde. Achteroverleunend, zonder oordeel, gewoon aanwezig.  "Jij doet niks en toch gebeurt er iets," zeiden ze (wat niet helemaal waar was, want ik gaf toch soep, koffie of wijn?).  Blijkbaar is achteroverleunen en echt luisteren al een heel goed begin.  En een krachtig middel om conflicten op te lossen.  Ik volgde een opleiding en zo werd ik (erkend) bemiddelaar - omdat luisteren soms al de helft van de oplossing is.

Officieel kreeg ik van mijn ouders de naam Mieke, die dus op mijn ID staat.  Doorheen de jaren en vele vriendschappen werd dat meer en meer afgekort door (hey!) Mie. Wat me wel een prettig gevoel gaf. Maar omdat niet iedereen zich daar even comfortabel bij voelt, mag je dus ook gewoon Mieke zeggen. Het koppelteken wat je her en der zal terugvinden wil zeggen; jij mag zelf kiezen waar je je comfortabel bij voelt; persoonlijk of professioneel wordt het soms vanzelf beslist. Maar alles is goed (en dus kan je ook niets fout doen).

Ik beweeg me vooral in het echte leven, maar je vindt me wel op LinkedIn